Ook de rechtbank pakt soms het woordenboek erbij¹

Een belegger klaagde dat hij niet was gewaarschuwd voor de specifieke risico’s, die verbonden zijn aan complexe obligaties (perpetuals en steepeners). Hij kreeg de opdracht om dat te bewijzen en er werd een aantal getuigen gehoord.

Vervolgens moest de rechtbank uiteraard beoordelen of daarmee het bewijs geleverd was. De rechtbank kwam toen uit op de vraag wat `waarschuwen’ eigenlijk betekent. Daarbij greep de rechtbank terug op de Van Dale, waarin twee betekenissen staan:

1. als (mogelijk) schadelijk afraden;
2. opmerkzaam maken op het gevaar of nadeel dat men uit zekere oorzaak zou kunnen ondervinden.
    

De rechtbank gaat vervolgens verder op het spoor van de tweede betekenis. De bijzondere zorgplicht van een financiële instelling om een klant te waarschuwen voor risico’s, gaat volgens de rechtbank niet verder dan dat. Een waarschuwing in de zin van ‘ontraden’ is volgens de rechtbank alleen nodig in geval van bijzondere omstandigheden: als de risico’s dermate groot zijn dat het accepteren van die risico’s onverantwoord zou zijn.
 

Verdere toepassing

Wat de belegger de das om deed, was dat een getuige had verklaard dat de belegger de indruk maakte, dat hij begreep waar hij het over had vanwege de duur van ‘de urenlange gesprekken’, omdat hij ‘altijd het naadje van de kous wilde weten’, om nadere uitleg bleef vragen totdat hij het snapte en omdat hijzelf spreadsheets bijhield, waarin precies terug kwam wat hij met de getuige had besproken.

Daarom oordeelde de rechtbank dat de keuze voor complexe obligaties in dat geval niet onverantwoord was. Het was voldoende dat de belegger zich bewust was van de aan complexe obligaties verbonden risico’s, zodat hij een verantwoorde keuze kon maken tussen het hogere rendement van complexe obligaties of de grotere veiligheid van traditionele obligaties.

En volgens de rechtbank hoeft het woord ‘waarschuwing’ niet gebruikt te worden om iemand opmerkzaam te maken op de aan complexe obligaties verbonden risico’s. Voldoende is dat uitleg gegeven wordt over die risico’s en dat men zich ervan gewist dat de belegger begrijpt wat die risico’s inhouden.
 

Slot

Het gezegde luidt: “Een gewaarschuwd mens telt voor twee”, maar er blijken nu dus twee soorten waarschuwingen te zijn. Bij twijfel over de vraag welke soort waarschuwing gegeven moet worden, moet men dus kijken naar het `soort’ mens; een wel of niet ervaren belegger.
 

¹ _{Uitspraak rechtbank Oost-Brabant, 27 november 2013 (ECLI:NL:RBOBR:2013:6704)}